Του Νίκου Κωνσταντινίδη
Είναι γεγονός ότι κυριαρχεί μια γενικευμένη απογοήτευση για την πολιτική που ασκείται στην πατρίδα μας. Αυτή πηγάζει από τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας σε όλα τα επίπεδα πολιτικής δράσης, τα οποία επηρεάζουν όλα τα οικονομικά επίπεδα και όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Σε περιόδους κρίσης, κατά την οποία είναι έκδηλο το άγχος της ηγεσίας για τη λήψη μέτρων με άμεσα αποτελέσματα, εφαρμόζονται κάθετες ισοπεδωτικές πολιτικές χωρίς να λαμβάνονται πάντα υπόψη όλες οι κοινωνικές παράμετροι. Η ηγεσία των Υπουργείων, εγκλωβισμένη σε πλαίσιο δεσμεύσεων που την υποχρεώνει να χαράζει μια πολιτική με κεντρικό, αν όχι αποκλειστικό στόχο, την μείωση του στατιστικού πρωτογενούς ελλείμματος, δηλώνει και τελεί σε καθεστώς επιτήρησης. Η «σωστή» πορεία αξιολογείται με βάση την επίτευξη θετικού πρόσημου στο ισοζύγιο των εσόδων – δαπανών. Κάθε άλλο αποτέλεσμα θεωρείται αναποτελεσματικό και επιζήμιο. Οι επιτροπές ελέγχου των δανειστών ουσιαστικά κατευθύνουν την νομοθετική λειτουργία της δέσμιας δημοκρατίας μας, σε ένα μονόδρομο λήψης μέτρων που αποσκοπούν στην οικονομική αφαίμαξη των νοικοκυριών. Τις περισσότερες φορές μάλιστα δεν προηγούνται μελέτες παραμετροποίησης των ενδεχόμενων επιπτώσεων τόσο σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο.
Αυτή η αλόγιστη αγωνία για δημιουργία πλεονάσματος με προσχεδιασμένη λογισμική και στατιστική ανάλυση βασισμένη μόνο στα αριθμητικά δεδομένα του παρελθόντος, χωρίς επιστημονική πρόβλεψη της δυνατότητας ανταπόκρισης των πολιτών, έχει σα συνέπεια πολλά μέτρα να παίρνονται βιαστικά, χωρίς απολογιστικές μελέτες, με συνέπεια να καταλήγουν σε αντίθετα αποτελέσματα από τις λογιστικές αναλύσεις που λαμβάνουν υπόψη μόνο τα δεδομένα του παρελθόντος. Σα συνέπεια αυτής της αντικοινωνικής πολιτικής, οι μισοί φορολογούμενοι πολίτες και δύο στις τρεις εταιρείες έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το δημόσιο. Συγκεκριμένα 2,5 εκατ. φυσικά και νομικά πρόσωπα χρωστούν περίπου 60 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών. Στο ποσό περιλαμβάνεται κάθε είδος φόρου (ΦΠΑ, φόροι εισοδήματος φυσικών προσώπων, φόροι ακινήτων). Τα 9,013 δισ. ευρώ αφορούν χρέη επιχειρήσεων που έχουν πτωχεύσει, ενώ 3,671 δισ. ευρώ είναι χρέη δημοσίων φορέων. Στους στόχους του υπουργείου Οικονομικών είναι η είσπραξη του 14% των ληξιπρόθεσμων οφειλών το πρώτο εξάμηνο του έτους, αν και φαίνεται ότι δύσκολα θα φτάσει αυτό το ποσοστό αφού το πρώτο δίμηνο του έτους εισπράχθηκε μόλις το 4,28% του νέου ληξιπρόθεσμου χρέους. Τα σημερινά επίπεδα χρέους της Ελλάδας (300 δις το χρέος Κεντρικής Κυβέρνησης και 267 δις το χρέος Γενικής Κυβέρνησης) είναι κατά πολύ υψηλότερα από αυτά της Αργεντινής (51 δις το 2001) και της Ρωσίας (57 δις το 1998) όταν είχαν χρεοκοπήσει.
Ταυτόχρονα η χρεοκοπία της χώρας μας είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα των μεγάλων Ευρωπαϊκών χωρών και του Ευρωπαϊκού οικονομικού οικοδομήματος. Περίπου το 80% του χρέους της Ελλάδας βρίσκεται στα χέρια μεγάλων ξένων επενδυτικών τραπεζών και ξένων ασφαλιστικών ταμείων. Σε περίπτω- ση χρεοκοπίας μας, οι οργανισμοί
αυτοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με την δημιουργία ευρύτερης αβεβαιότητας στην αγορά κρατικών ομολόγων και με την χειροτέρευση της επενδυτικής εμπιστοσύνης. Επίσης μια επικείμενη χρεοκοπία θα οδηγήσει σε domino effect με τους κερδοσκόπους ή και τους φοβισμένους επενδυτές να συγκεντρώνουν την προσοχή τους σε άλλες χώρες
με παρόμοια προβλήματα, όπως η Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία.
Πέραν τούτων, οι Έλληνες χρωστάμε το 38,5% του ΑΕΠ της χώρας στις τράπεζες, οι οποίες μετά την ανακεφαλαίωση δεν ανήκουν πλέον σε Έλληνες κατά 80% περίπου.
Σε όλα αυτά προστίθενται οι οφειλές των ιδιωτών στις επιχειρήσεις και των επαγγελματιών στις επιχειρήσεις, οι οποίες δεν είναι επίσημα καταγεγραμμένες. Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα αυτοί που ίσως αντέξουν θα είναι εκείνοι που βρέθηκαν κατά την έναρξη της κρίσης χωρίς δανεισμό. Η ανεργία πλέον έχει επίσημα αγγίξει το 30% του πληθυσμού και η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών περιορίστηκε στα απολύτως αναγκαία για την επιβίωση τους. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από αυτή που μας περιγράφουν!
Οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι αδυνατούν να χαράξουν, αυτή τη στιγμή, με ουσιαστικά νομοθετήματα, την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.
Η λύση προφανώς δεν μπορεί βραχυπρόθεσμα να δοθεί από το εσωτερικό. Μόνη λύση φαντάζει να είναι ένα γενναίο «κούρεμα» των οφειλών μας προς τους δανειστές μας, κάτι που ούτε καν συζητείται. Ταυτόχρονα δεν θα αργήσει να εφαρμοστεί μια ξεκάθαρη αναπτυξιακή πολιτικής με εφαρμογές καπιταλιστικής οικονομίας στα πλαίσια της Ευρωζώνης (εκμετάλλευση υπεδάφους, ιδιωτικοποιήσεις, πώληση Δημοσίων επιχειρήσεων, παροχή επενδυτικών κινήτρων για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κ.λ.π.)
Αυτή η αβέβαιη και δυσοίωνη προοπτική οδηγεί σε αμηχανία τους πολίτες, οι οποίοι ταλαντεύονται μπροστά στο δίλλημα «ναι» ή «όχι» στην υποταγμένη Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Η ίδια αμηχανία χαρακτηρίζει και όσους πολιτεύονται κι επιδιώκουν την αποποίηση της πολιτικής ταυτότητας του παρελθόντος, αυτοαποκαλούμενοι «ανεξάρτητοι», για να μην χρεωθούν την κοινωνική δυσαρέσκεια. Το βέβαιο είναι ότι τα διλλήμα- τα θα υπάρξουν και στο αβέβαιο μέλλον μας και θα ταλανίζουν τη κοινωνία.
Οι ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις θα αντιμετωπίσουν ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες και οι νέοι ήθα πνίξουν την επιστημονική τους γνώση στη λήθη ή θα την αξιοποιήσουν στις χώρες των δανειστών μας.
Παρά όλα αυτά, προσωπικά πιστεύω ότι: «Η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας και αν πιστέψουμε στην ενωτική μας δύναμη θα κατανοήσουμε γιατί μέχρι τώρα φοβόμασταν, ενώ από τώρα και στο εξής θα ελπίζουμε».
