Eμένα ο ταχυδρομικός μου κώδικας είναι 85100» ήταν η απάντηση του νέου τραγουδοποιού Γιάννη Παπαθεοδώρου στην ερώτηση αν θα σκεφτόταν να φύγει από τη Ρόδο για ν’ ανοίξει τα φτερά του στην Αθήνα ή κι ακόμα πιο μακριά. Συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια να γκρινιάζουμε για τις ατυχίες, τα προβλήματα, τη στενότητα και την κρίση που βασανίζει τη χώρα μας κι όλους εμάς. Δικαιολογημένα, αφού έτσι έχουν τα πράγματα. Ωστόσο, υπάρχουν γύρω μας και κάποιοι άνθρωποι που με τις πράξεις τους και τη στάση ζωής τους αναδεικνύουν καθημερινά μια άλλη, φωτεινή πλευρά της πραγματικότητας.
Άνθρωποι νέοι ή και λιγότερο νέοι, ταλαντούχοι, παθιασμένοι, αποφασισμένοι να μείνουν εδώ, στον τόπο τους και να το παλέψουν. Χωρίς βοήθεια από πουθενά, με μοναδικό όπλο το πείσμα τους, τα όνειρα και την πίστη στον εαυτό τους και με κίνητρο την βαθειά, αδιαπραγμάτευτη αγάπη τους για την τέχνη, είτε λέγεται θέατρο, μουσική, ζωγραφική, ποίηση, συγγραφή ή οτιδήποτε άλλο.
Στη Ρόδο υπάρχουν πολλά τέτοια φωτεινά παραδείγματα. Κόντρα στο κλίμα απαξίωσης και μιζέριας, αυτοί οι άνθρωποι ασταμάτητα δημιουργούν: γράφουν, μεταφράζουν, φτιάχνουν ταινίες, ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις, συνθέτουν, τραγουδούν, χορεύουν, ζωγραφίζουν. Είναι η απάντηση σε όσους βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο. Είναι η άλλη, η αισιόδοξη οπτική. Αυτή που χρειαζόμαστε τόσο πολύ. Καταφέρνουν να μας κάνουν χαρούμενους και υπερήφανους.
Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους της νέας χρονιάς δείχνει για μία ακόμη φορά την εκτίμησή μας για όλους αυτούς τους αθεράπευτα ρομαντικούς και δεν επιλέχθηκε τυχαία. Στο Λωτό θα βρίσκετε τέτοιους ανθρώπους. Η ευεργετική τους επίδραση σε όλους μας αξίζει σίγουρα πολύ περισσότερο από τον χώρο που τους αφιερώνεται στις σελίδες του περιοδικού.
