Συνέντευξη στον Μιχάλη Γ. Καβουκλή
Ο Κωστής Σαββιδάκης είναι ηθοποιός και ενεργός πολίτης από τη Ρόδο. Το πανελλήνιο τον γνώρισε και τον αγάπησε ως τον «παπα-Γρηγόρη» από την επιτυχημένη σειρά του Αντέννα «Μέλισσες», αλλά είναι ένα γνήσιο παιδί του θεάτρου, το οποίο γνώρισε και αγάπησε στη Ρόδο. Ο ίδιος μας αφηγείται: «Το να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις σ’ έναν τόπο τόσο ευλογημένο όπως η Ρόδος, είναι δώρο Θεού, είναι αναπόφευκτο να σε ελκύει το όμορφο, και η τέχνη – η όποια τέχνη. Εσύ αποφασίζεις στην πορεία τι θα επιλέξεις να γίνεις, ή… να μην γίνεις. Όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες ή τα εμπόδια, αν το “θέλω” σου είναι δυνατό, μπορείς να κάνεις τα πάντα, όπου κι αν βρίσκεσαι – θα τον βρεις το δρόμο σου, όποιος κι αν είναι αυτός. Οπότε, αν πραγματικά κοιτάξουμε μέσα μας και αποφασίσουμε τι θέλουμε να γίνουμε, τίποτα δεν μας σταματά.».
Αγαπάει τη Ρόδο και τη θεωρεί μοναδική: «οι φυσικές ομορφιές της, οι παραλίες, τα βουνά, οι πεταλούδες, τα κάστρα της… – αυτά κι άλλα πολλά κάνουν την Ρόδο μοναδική…». Τα αγαπημένα του μέρη στη Ρόδο είναι οι Πηγές Καλλιθέας, ο Φιλέρημος, η Μεσαιωνική Πόλη, η Λίνδος, το Αρχαίο Στάδιο, ο Έμπωνας, κάθε ένα για διαφορετικούς και ξεχωριστούς λόγους. Και αν οι ομορφιές της Ρόδου παραμένουν διαχρονικές, η θεατρική Ρόδος ενός νέου Κωστή Σαββιδάκη διαφέρει από τη σημερινή. Η απώλεια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου λόγω της οικονομικής κρίσης και το κλείσιμο του Εθνικού Θεάτρου, έχουν στερήσει από τους νέους τις ευκαιρίες και προσβάσεις στην τέχνη του θεάτρου, όπως όταν ο Κωστής Σαββιδάκης ήταν στα ξεκινήματά του: «Εγώ ίσως ήμουν από τις τελευταίες γενιές που πρόλαβαν να παίξουν στο Εθνικό Θέατρο της Ρόδου (γνωστό και ως Teatro Giacomo Puccini – ένα απ’ τα ωραιότερα θέατρα του κόσμου), που δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, νομίζω περισσότερα από 10, είναι ερείπιο.
Εμείς ήμασταν από τους τυχερούς τότε, γιατί ο τότε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρόδου ο Νίκος Χατζηπαπάς έκανε σπουδαία πράγματα και για τον τόπο του, και για τους ανθρώπους που αγαπούσαν το θέατρο και τις τέχνες. Μέσα σε όλα, ίδρυσε και το “Θεατρικό Εργαστήρι”, όπου από εκεί βρήκαμε τον δρόμο μας στον χώρο του θεάτρου, και τον ακολουθήσαμε επαγγελματικά, περισσότεροι από 10 ηθοποιοί, οι οποίοι αυτή την στιγμή δραστηριοποιούμαστε στη Αθήνα. Κάθε τρεις μήνες μάλιστα, ερχόταν τότε στο “Εργαστήρι” κι ένας ηθοποιός από την Αθήνα και μας έκανε τρίμηνα σεμινάρια. Τα περισσότερα δε παιδιά από το “Εργαστήρι” συμμετείχαμε και στις παραστάσεις του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.. Δυστυχώς, όμως, μετά τη λήξη της θητείας του ως καλλιτεχνικού διευθυντή, κι αναλαμβάνοντας τα ινία κάποιοι άλλοι, τα πράγματα άλλαξαν…
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Νίκος Χατζηπαπάς είχε ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά, κι έτσι, ό,τι προσπάθησαν να προσφέρουν στο Θεατρικό Εργαστήρι οι επόμενοι, ήταν λίγο. Έτσι αποφασίσαμε, οι περισσότεροι από εκεί, να φτιάξουμε μια θεατρική ομάδα, την “ΠΡΑΞΙΣ”, η οποία τα τελευταία 20 περίπου χρόνια δραστηριοποιείται, όπως γνωρίζετε, στην Ρόδο παρουσιάζοντας μάλιστα αξιόλογες παραστάσεις. Γνωρίζω, επίσης, ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχουν κι άλλες, αρκετές ομάδες, και κάποια νέα θεατρικά εργαστήρια που κάνουν
αξιόλογες δουλειές. Έτσι τα νέα παιδιά έχουν την δυνατότητα πλέον να μάθουν κι αυτά αρχικώς κάποια πράγματα πάνω στην τέχνη του θεάτρου, κι αν πραγματικά είναι αυτό που τους αρέσει, τότε να πάρουν την απόφαση και κάποια στιγμή να μπουν τελικά σε μια Δραματική Σχολή. Η ευχή μου όμως είναι, να φτιαχτεί σύντομα το θέατρό μας και να γίνουν ξανά εκεί μέσα όμορφα πράγματα – ας το κοιτάξουν, επιτέλους, οι υπεύθυνοι πιο ζεστά
αυτό το θέμα».
Μπορεί η Αθήνα να τον κρατά αρκετό χρόνο μακριά από τη Ρόδο, λόγω της φύσης του επαγγέλματος και τις ανάγκες της κάθε παραγωγής που συμμετέχει, αλλά ο Κωστής παραμένει ένας ενεργός πολίτης της Ρόδου: «Δεν θα μπορούσα να είμαι απών από το νησί, ακόμα κι αν βρισκόμουν στην άκρη του κόσμου. Και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην είμαι και ενεργός πολίτης. Όλοι είμαστε υποχρεωμένοι όχι μόνο να γνωρίζουμε τα δικαιώματά μας
και να τα διεκδικούμε, αλλά παράλληλα να ενδιαφερόμαστε και για τα κοινά, και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για τον τόπο μας, και τους συντοπίτες μας – είναι θέμα αξιοπρέπειας.» Μάλιστα, ο Κωστής Σαββιδάκης στις προηγούμενες εκλογές (2019) κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής διεκδικώντας τη ψήφο των συμπατριωτών του. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά: «στις προηγούμενες εκλογές είχα βρεθεί στο πλευρό της Ζωής Κωνσταντοπούλου, με την “Πλεύση Ελευθερίας”. Θεωρώ ότι είναι χρέος μας, ο καθένας μας από το μετερίζι του να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για αυτή την χώρα. Φυσικά, δεν θα το έκανα αυτό με κανέναν άλλον απ’ όλους όσους γνωρίζουμε σήμερα στην πολιτική σκηνή, γιατί όλοι τους έδειξαν πως είναι αναλώσιμοι, όλοι τους λίγο έως πολύ ξεπουλήθηκαν. Η μόνη, κατά την γνώμη μου, που στάθηκε με αξιοπρέπεια και δεν ξεπούλησε τα πιστεύω της και την χώρα της… ήταν η Ζωή Κωνσταντόπουλου.»
Φωτογραφία: Αρχείο Κωστή Σαββιδάκη
Εκτός από ενεργός πολίτης, ο Κωστής Σαββιδάκης είναι και ένας πνευματικός άνθρωπος κοντά στο Θεό. Ρόλοι όπως του «παπαΓρηγόρη» ή του βοσκού στην ταινία «Το Δείπνο του Βοσκού» (που έχει σημειώσει εξαιρετική επιτυχία στα διεθνή φεστιβαλικά σιρκουί και έχει λάβει πολλαπλά βραβεία, πολλά από αυτά και για την ερμηνεία του Κωστή) του είναι ιδιαίτερα οικείοι καθώς, όπως έχει πολλές φορές δηλώσει, νιώθει κοντά στο Θεό: «Οι πρώτες πνευματικές στιγμές που μου έρχονται στο μυαλό είναι αυτές που βίωνα σε πολύ μικρή ηλικία στους Αγίους Αναργύρους, όπου ήμουν παπαδάκι. Εκεί, πήγαινα και στο κατηχητικό. Και, παρόλο το μικρόν της ηλικίας μου, θυμάμαι ότι υπήρχε μια κατάνυξη κι ένας σεβασμός μέσα στον ναό απ’ όλους, κάτι που σπάνια πια συναντάς στις μέρες μας». Μία πνευματική εμπειρία που απολαμβάνει και τον συγκινεί ιδιαίτερα ακόμη και σήμερα είναι η περιφορά του Επιταφίου στην ενορία του Αγίου Φαναρίου, που πραγματοποιείται στα σοκάκια της Μεσαιωνικής Πόλης. Όπως κάθε ενεργός πολίτης, ο Κωστής Σαββιδάκης, έχει αντίληψη των προβλημάτων και της κατάστασης στη Ρόδο, πέρα και πίσω από τις ομορφιές και τη μοναδικότητά της.
Η Ρόδος τον πληγώνει: «Με πληγώνει… ό,τι με πληγώνει και σ’ όλη την Ελλάδα. Οι λακκούβες στους δρόμους, οι κάθε λογής κακοτεχνίες, και η αδιαφορία των ιθυνόντων που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Κι είναι λυπηρό,
να είμαστε στο 2023, σ’ έναν τόπο όπως η Ρόδος, με τόσο τουρισμό, και να ντρεπόμαστε για όλα αυτά. Δυστυχώς, φαίνεται ότι ντρεπόμαστε μόνο εμείς, κι όχι αυτοί που θα έπρεπε». Αλλά παρά την στενοχώρια του για την κατάσταση, πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα: «όσο περνούν τα χρόνια, μου φαίνεται ότι όλο και πιο πολύ (οι ενεργοί πολίτες της Ρόδου) ενημερώνονται και διεκδικούν τα δικαιώματα τους, κι αυτό είναι παρήγορο κι ελπιδοφόρο».
Αλλά, η πιο συγκεκριμένη του απαίτηση για το μέλλον της Ρόδου και πως αυτή να καταστεί ένας τόπος βιώσιμος και μοναδικός, πρώτιστα για τους κατοίκους της, είναι πολύ ξεκάθαρη: «ΑΓΑΠΗ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ και ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ από τους άρχοντες του τόπου απέναντι σε όλους τους πολίτες του νησιού!»
