Βασίλης Α. Υψηλάντης, Κοσμήτορας της Βουλής των Ελλήνων, Βουλευτής Δωδεκανήσου
Μέσα από τις σελίδες του νέου περιοδικού «η ΡΟΔΟΣ μου», που εύχομαι από καρδιάς να είναι καλοτάξιδο, κλήθηκα να αποτυπώσω σε λίγες γραμμές τις σκέψεις μου για τη δική μου υπέροχη και μαγευτική Ρόδο. Τη Ρόδο των παιδικών μου χρόνων, της νιότης μου, του τόπου της εργασίας μου και της κοινωνικοποίησης μου. Του νησιού που δημιούργησα οικογένεια και ανέθρεψα τα παιδιά μου. Της πόλης που γέλασα και έκλαψα, ονειρεύτηκα και οραματίστηκα. Που ποτέ δεν απαρνήθηκα και που προσπαθώ, ακόμα μέχρι σήμερα, να την γευθώ σπιθαμή προς σπιθαμή. Γιατί η Ρόδος, όσο και αν την γνωρίζεις καλά, πάντα έχει να σου αποκαλύψει κάτι καινούριο. Είναι το νησί που σε προκαλεί να ανιχνεύσεις κάθε σημείο του. Το καθένα πλούσιο σε ιστορία, ομορφιά, μοναδικό σε χρώματα και ήχους. Είναι ο τόπος που γεννήθηκα, στο πατρικό μου, στην οδό Χειμάρρας, στις παρυφές του Μόντε Σμιθ. Ο δρόμος αυτός που ήταν ξεκίνημα ζωής. Στο σπίτι που έζησε και ο καλύτερος δημιουργός της
σύγχρονης Ρόδου. Ο παππούς μου, γιατρός και Δήμαρχος Ρόδου Μιχαήλ Γ. Πετρίδης και από εκεί που οι γονείς μου, έδωσαν τη δυνατότητα σε μένα να μάθω πολλά και να τα μοιράζομαι με πολλούς. Από εκεί, συνήθως με τα πόδια, ξεκινούσα για να φθάσω στα σχολεία μου. Στο Χριστοδούλειο Νηπιαγωγείο (μέσα στο Ορφανοτροφείο Θηλέων) με το υπέροχο μαγικό θεατράκι και μετά από λίγα χρόνια διασχίζοντας, τον μη ακόμα τότε διαμορφωμένο δρόμο, τη σημερινή οδό Ναυαρίνου, για να φθάσω, σε λίγα λεπτά μέσα από την Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων και το «ΘΕΡΜΑΙ», στην Ακαδημία.Το Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο της πόλης μου. Και τέλος, μέσα από τα στενά δρομάκια των Αγίων Αναργύρων, στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο και Λύκειο της Ρόδου.
Από εκείνα τα χρόνια, καθημερινή μου υποχρέωση, η αγορά των τοπικών εφημερίδων, για να πληροφορούμαι τα πάντα για τη Ρόδο μου. Μια συνήθεια που δεν διέκοψα και ως φοιτητής, όταν πρόσκαιρα εγκατέλειψα τη Ρόδο, στη Θεσσαλονίκη αλλά και μετά στις Βρυξέλλες, ακριβώς για να μην χάνω τίποτα από τον παλμό της. Πόσα θα μπορούσα να θυμηθώ από τη ζωή μου στο σμαραγδένιο νησί. Τις βουτιές, τα καλοκαίρια στην Ιξιά και το Ενυδρείο, την ωραία νυχτερινή ζωή σε κέντρα με ζωντανή μουσική και στις καλύτερες τότε ντίσκο της Ευρώπης. Τις εκδρομές μας, ιδιαίτερα στην αγαπημένη μου Λίνδο και στον υπέροχο οικογενειακό λαδόμυλο, που αναστήλωσαν εκεί οι γονείς μου και που δεχόταν πολύ κόσμο. Απλό και σημαντικό. Τους μυθικούς Πινκ Φλόϋντ, την Ορνέλλα Μούτι, τον Βάλτερ Κιάρι και τόσους άλλους που πέρασαν το κατώφλι του. Είναι ευλογία Θεού να ζεις και να δημιουργείς στο ωραιότερο νησί της Μεσογείου.
Στη Ρόδο μας. Στη δική μου Ρόδο…
